sie
27
Jest w moim otoczeniu ktoś kto przyprawia mnie o frustracje! Mocną i wyrazistą.
Ktoś kto próbuje być moim pępkiem świata!
Moim pępkiem świata mogą być dzieci, ale im na to nie pozwalam. Nie pozwalam im uzależnić się od siebie. Jednak ja też nie chce uzależnić się od nich.
Ktoś kto próbuje wymóc emocjami niektóre zdarzenia, decyzje i plany….
Ktoś kto się obraża nie podając powodu! A rzadko jest on oczywisty…
Ktoś kto nie potrafi zaakceptować faktu, że mam rodzinę – i to Z i dzieci są na pierwszym miejscu!
Ktoś kto uważa, że nie mam prawa do własnego życia. Do własnego domu, rodziny!
Jednak wiem, że gdy to przeczyta, będzie zaprzeczać! Będzie mnie oskarżać!
Będzie dalej brnąć w zachowanie godne dziecka a nie osoby dorosłej! Bo właśnie tak odbieram te zachowania od jakiegoś czasu! Jak zachowania dziecka, któremu zabrano ulubioną zabawkę!
Ostatnimi czasy ktoś z zewnątrz pomaga mi ustalić priorytety. Pomaga ustawić hierarchię osób w moim otoczeniu. Taki wykrywacz złych zachowań, emocji…
Uświadamia, wbija młoteczkiem odpowiednie klocki. Niektóre postępowania chwali, za niektóre mnie goni….
Tak chodzę do psycholog, tak zaczęłam terapię.
I z dziecka DDA zaczynam się zastanawiać czy nie mam więcej z DDD! Fuck!