sty
18
Przeczytałam dziś wpis o perfekcjonizmie, przeczytałam, że to pułapka. Wiele kobiet-matek w nią wpada, wiele z nich choruje na nerwice, depresje…
Temat nie jest mi obcy… niestety!
Wpadłam w próbę zadowolenia każdego tylko nie siebie, cóż zdarza się. Słyszałam ciągle bo ja robiłam to lepiej, bo musisz robić to i to, bo zawsze masz bałagan STOP
Ja nie jestem cyborg!! Ja jestem człowiekiem, któremu też się coś od życia należy!!
Ja to wiem, ale dalej jest ta myśl „Jak ja tego nie zrobię, to nikt nie zrobi!” ” Jak o tym nie powiem to inni się nie domyślą!”
Jednak coraz częściej mam nerwowe bóle brzucha, wiem bo boli gdy się zdenerwuję. I wiem, że muszę przestać gonić za życiem, dziećmi, mężem pod linijkę!! To jest nie osiągalne. Ja to wiem! Ale zawsze będzie to ale… Jeśli nawet uda się zaakceptować w życiu to gdzieś w głowie ta myśl będzie… Bo zewsząd będę słyszeć, że nie powinnam tak, że mąż i dzieci to teraz jestem ja. Mnie jako człowieka nie ma.
Nawet kiedyś usłyszałam, że trzeba być zakłamanym człowiekiem bo szczerość może zaboleć i nie pasuje :/
Dlatego tak mi trudno odnaleźć się w świecie kłamstwa i obłud. Tak ciężko mi porzucić to co było mi wpajane przez lata mojego życia. Ale już dojrzałam do tego aby zrozumieć, że to złe!! Że należy z tym walczyć!!
Walczę codziennie i codziennie tą walkę przegrywam, ale są też małe sukcesy.
Na obiad były gofry z cukrem i bitą śmietaną, bo wiem, że to dzieci zjedzą! Pranie czeka w misce na powieszenie, ale był fajny serial, powieszę po kolacji a może dopiero jutro 